Andi Lila, ish futbollist i kombëtares Shqiptare, promovoi dje librin e tij autobiografik “Triumf”, në hotel Habitat në Tiranë, mes miqsh, shokësh, dashamirësish e personalitetesh që e uruan për këtë sfidë të re.
Me nota humori, shpesh edhe sarkazme, duke treguar histori nga dhomat e zhveshjes së futbollistëve, apo edhe dhomat e hoteleve, Andi Lila ka shkruar një histori që e bën librin të veçantë në kuptim të rrëfimit. Histori që të mbërthejnë e shpesherë të bëjnë të vesh buzën në gaz.
Takimet e tij me lojtarët, trajneret, aventurat e tij brenda dhe jashtë Shqipërisë, që nga fillimet e tij te Besa e Kavajës e deri tek mbërritja në Kombëtare e në Euro2016, janë eksperienca të paharruara në memorien e futbollistit që tani më ka vendosur ti rrëfejë edhe për publikun.
Jo vetëm kaq, por Andi Lila thotë se fëmijët e tij, dhe gjithë fëmijët shqiptarë, duhet të mësojnë shumë nga historia dhe eksperienca e kombëtares shqiptare që bën krenar çdo shqipfolës brenda e jashtë vendit.
Gjysmat e të ardhurave të shitjes së librit “Triumf” të Andi Lilës, do të jepen për bamirësi.
Më poshtë do të gjeni një pasazh nga emocionet e ndeshjes Serbi – Shqipëri, e luajtur në 14 tetor 2014 në Beograd, si e vetmja ndeshje për të cilën Shqipëria ka triufuar në fushë, në gjykatë e jashtë saj.
Ndeshja në Beograd
Ne kishim vetëm një mundësi për të realizuar endrrën e çdo sportisti, të çdo shqiptari për ta parë flamurin kuqezi të valëvitej në një ngjarje kaq të madhe siç është Kampionati Evropian. Ne na duhej që të gjithë të shkriheshim dhe të bëheshim si një trup i vetëm për të realizuar qëllimin e përbashkët.
Ekipi ynë kombëtar arriti ta tregojë këtë si asnjëherë tjetër, kur luajtëm kundër Serbisë në 14 tetor 2014 në Beograd. Ajo natë do të mbetet në kujtesën time dhe të çdo shqiptari dhe nuk do të harrohet kurrë.
Në formacionin e ekipit kombëtar luanin 7 lojtarë shqiptarë me origjinë nga Kosova dhe të gjithë ne kishim një ngarkesë kaq të lartë emocionale sa është e pamundur ta përshkruash. Ekipi ynë kombëtar zhvilloi një ndeshje fantastike në 44 minuta lojë. Ne u paraqitëm në mënyrën më dinjitoze dhe humbëm dy raste të pastra shënimi me Canën dhe Mavrajn. Ndeshja i ngjante një lufte të ashpër sidomos në mesfushë, madje Kuleli u godit me bërryl nga Matic dhe u ca në kokë, por ai e vazhdoi lojën si një gladiator i vërtetë. Ekipi serb kishte lojtarë të tillë si Kolarov, Matic, Mitrovic, tadic etj.
Në të vërtetë frymëzimi për qëndresën dhe përballimin e asaj ndeshjeje kishte nisur që kur trajneri De Biazi na thirri në dhomën e videoanalizës përpara se të niseshim me autobuz drejt stadiumit. Ne u çuditëm sepse kurrë më parë trajneri nuk kishte kryer një seancë të tillë në çastin kur përgatiteshim të hypnim në autobuz.
Dhoma e videoanalizës ishte shndërruar në një skenografi ku mes errësirës dhe heshtjes, projektori nisi të shfaqte fragmente pamjesh nga gjenocidi serb ndaj Shqiptarëve të Kosovës. Vuajtjet, dëshpërimi, tragjeditë e tmerrshme që dokumentoheshin vizualisht po na godisnin ndjenjat dhe shpirtin aq sa nuk çohet ndërmend. Në sfond, në kolonë zanore luhej kënga kushtuar Adem Jasharit dhe emocionet ishin të papërballueshme. Mu mbushën sytë me lot por po përpiqesha që shokët të mos më vinin re se ndoshta do të ma merrnin për dobësi. Kur kthej kokën rreth e qark në dhomën e errët , dallova se në sytë e të gjithë shokëve të mi, nga drita e projektorit ndriçonin pikët e lotit. Të gjithë ishim të prekur, ishte një perjetim emocional dhe një karikim i jashtëzakonshëm para ndeshjes.
Kur u gjendëm para 30 mijë tifozëve asnjë futbollisti nuk iu dridh qerpiku askush nuk bëri një hap pas të gjithë luftuam si shqiponja ashtu siç i takon një shqiptari të mbrojë flamurin e tij edhe në vendin ku rrezikohet më shumë dhe kemi patur problematika ekzistenciale gjatë të gjithë hisitorisë sonë atje.